Ոտաբոբ Գենը պատմում է Հիրոսիմայի ռմբակոծության մասին մի երիտասարդ տղայի ՝ Գենի և նրա ընտանիքի տեսանկյունից: Բայց գրքի թեմաները (ֆիզիկական և հոգեբանական վնասները, որոնք հասարակ մարդիկ տառապում են պատերազմի իրողություններից) այսօր սարսափելիորեն ճշմարիտ են: Գենը և նրա ընտանիքը երկար ժամանակ պայքարում էին առանց շատ ուտելիքի, փողի և դեղորայքի, բայց չնայած դժվարություններին, նրանք փորձում են պահպանել սովորական կյանքի տեսքը: Մեծահասակները ուժասպառ են և հուսահատության մեջ են. երեխաները քիչ թե շատ քայլում են օդային հարձակումների և սովի մեջ: Հիրոսիմայից վերապրած Նակազավան արդյունավետորեն պատկերում է այս միջավայրում ապրելու լարվածությունը և ցույց է տալիս, թե ինչպես են ծանր պայմաններում լավ տրամադրություն պահպանելու ջանքերը երբեմն արտահայտվում որպես մոլագար, իռացիոնալ հումոր: Պատմությունը որոշակի լավատեսություն է առաջացնում. Հերոսները կատարում են անձնազոհության գործողություններ ՝ հանուն հարևանների և սիրելիների (օրինակ, երբ Գենի հղի մայրը հիվանդանում է թերսնուցումից, նա և իր եղբայրը որբ են ներկայանում և ելույթ ունենում փողոցներում ՝ փողը գցելով այնտեղ) իրենց տան պատերը, որպեսզի չբռնվեն): Այս կարոտ վերաբերմունքի տակ ծնողների խոր մեղքն ու անօգնականության զգացողությունն է: Երբ երեխաները հուզմունքով աղաղակում են սննդի ջարդոնի պատճառով, ծնողները լուծվում են ամոթից և վշտից: Արվեստը կտրուկ ձևավորված և արտահայտիչ է, և պատմությունն ունի այդպիսի բնական ռիթմ, ընտանիքի կյանքի մեջ ընկնելը հեշտ է ՝ ստիպելով կատակլիզմի ընթերցողներին իմանալ, որ իրենց սպասում են առավել իրական, մտերիմ և դժվար տանելի: Չնայած իր նողկալի բնույթին ՝ այս աշխատանքը անգնահատելի է պատմության, մարդկության և կարեկցանքի դասերի համար:
